BLOG - nowe, ciekawe teksty i wydarzenia

Gdy odczuwamy silną złość często odcinamy się od racjonalnego myślenia i nie jesteśmy w stanie skupiać się na możliwych sposobach rozwiązania go. Zdarza się też, że nie kontrolujemy swojego zachowania i mówimy lub robimy coś, czego potem, gdy emocje opadną, szczerze żałujemy. Jest to związane z reakcjami zachodzącymi w naszym organizmie, między innymi z wydzielaniem się adrenaliny. Dlatego bardzo ważne jest to, abyśmy nauczyli się rozróżniać i nazywać swoje emocje, poddawać je refleksji i wyrażać w sposób konstruktywny, nie krzywdząc przy tym innych.

Czasem zdarza się, że znamy kogoś wiele lat i mamy wrażenie, że ta osoba nie jest w stanie niczym nas zaskoczyć. Że możemy jej bezgranicznie ufać. Tymczasem życie samo w sobie jest bardzo zmienne i potrafi nagle odwrócić się o 180 stopni. Ból związany z zawiedzionym zaufaniem do kogoś bliskiego bywa ogromny. Tracimy wtedy poczucie bezpieczeństwa, często też znacznie osłabia się więź z osobą, na której się zawiedliśmy. Wiele osób ucieka przed tymi silnymi, nieprzyjemnymi emocjami w pracę, obowiązki, pasje, aby nie myśleć o bolesnym doświadczeniu. Zamykają się w sobie, nie chcąc wchodzić w kolejne bliskie relacje czy związki. Wycofują się z kontaktów z ludźmi i przestają ufać. Jednak samotne życie w dłuższej perspektywie jest smutne i puste. Jak zatem uchronić się przed nieprzyjemnymi emocjami związanymi z zawiedzionym zaufaniem do kogoś bliskiego?

Złośliwa krytyka, żarty i przytyki w kierunku drugiej osoby, wyśmiewanie się, krzyki, wrzaski, a nawet rękoczyny – to tylko nieliczne przejawy agresji. Ich źródła leżą w niewłaściwych sposobach wyrażania złości, która nieokiełznana w porę może wyrządzić komuś krzywdę i rodzić wiele nieprzyjemnych konsekwencji. Dlatego wiele ludzi kojarzy złość z negatywną emocją, której najlepiej pozbyć się jak najszybciej, ponieważ powoduje ona dyskomfort. Tymczasem złość jest pozytywną i naturalną emocją, którą doświadcza każdy z nas. Pełni ona istotną rolę w naszym życiu. Informuje nas ona bowiem o tym, że aktualna rzeczywistość różni się od naszych potrzeb i oczekiwań, że ktoś lub coś przekroczyło nasze granice, daje sygnał o zaistnieniu zagrożenia i energię do działania aby zmienić sytuację, mobilizuje do ochrony siebie i swoich praw, pozwala rozładować nagromadzone napięcie. Możemy skorzystać z jej dobrodziejstw w sposób konstruktywny lub „używać" złości w niewłaściwy sposób pozwalając, aby przerodziła się w agresję i przemoc. Jak nie przekroczyć tej cienkiej granicy i nie zrobić czegoś, czego możemy później żałować?

Agresja to cecha konieczna do przetrwania, stąd też jest w nas silnie zakorzeniona. Uwarunkowana jest w nas biologicznie, ale i kulturowo. Kulturowo jesteśmy w stanie ją przytłumić, wyciszyć, wyuczyć się schematów zachowań. Biologiczne uwarunkowanie pozostaje jednak bez zmian.
W dzisiejszych czasach agresja nie jest już uważana za zachowanie pożyteczne, przyjęło się uczyć o jej destrukcyjnych skutkach. Czy jest jej zatem mniej? Niestety zmiany w naszym mózgu nie zachodzą tak szybko jak kulturowe zmiany społeczne. Funkcjonujemy w cywilizowanym świecie dostosowując się do jego reguł... ale agresja wciąż pozostaje. Tylko czasem w innej formie. Przyjmuje postać czynną, ale też często bierną. Chodzimy na mecze piłki nożnej, oglądamy sztuki walki, wykazujemy agresję za kółkiem, gramy w krwawe gry komputerowe, plotkujemy, oglądamy thrillery... te małe dreszczyki emocji mają właśnie podłoże w uwarunkowane biologicznie skłonności do agresji

Depresja agitowana objawia się uczuciem niepokoju i rozgniewaniem. Osoby jej doświadczające zazwyczaj nie są senne ani zmęczone, przeciwnie – ta odmiana depresji wiąże się z pobudzeniem, frustracją i łatwym wpadaniem w irytację. Cierpiący na depresję agitowaną mogą również doświadczać trudności ze spokojnym siedzeniem i koncentracją. Gadatliwość, impulsywność, szuranie nogami. To wszystko ciężko wpisać w stereotypowy obraz zaburzeń depresyjnych. Przyczyny depresji agitowanej są różne – od genetycznych po środowiskowe.

Czasem domyślaliśmy się, innym razem długo wypieraliśmy poszczególne oznaki, by nie dopuścić do siebie tej myśli. Bez względu na to, jak funkcjonowaliśmy wcześniej, to być może właśnie teraz usłyszeliśmy, że nasze dziecko mówi nam o swojej orientacji seksualnej. W dużym skrócie o tym, że identyfikuje się ze społecznością LGBTQ. A my dalej jesteśmy jego rodzicami i myślimy, jak powinniśmy sobie z tym poradzić.